امام صادق (ع) نیز در حدیثی به معرفی چهار نشانه اهل بهشت می‌پردازند: 

اِنَّ لاَهْلِ الْجَنَّةِ اَرْبَعَ عَلاماتٍ: وَجْهٌ مُنْبَسِطٌ وَ لِسانٌ لَطیفٌ وَ قَلْبٌرَحیمٌ وَ یَدٌ مُعْطیَةٌ؛
بهشتى‌ها چهار نشانه دارند:
روى گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده.
بی تردید اهل‌بیت (ع) به عنوان برترین هادیان الهی خود در عالی‌ترین درجه متصف به این صفات بوده‌اند و ما نیز به عنوان شیعیان و پیروان آن حضرات، شایسته است تا با عمل به توصیه‌ها و رفتارهای خواسته شده، خود را آراسته به رفتارهای آسمانی اهل بیت (ع) کنیم که نتیجه آن همنشینی و فیض بیشتر از وجود نورانی اهل بیت (ع) است.

اهل بهشت به بهترین و زیباترین شکل و صورت یعنی: شکل و صورت پدر خود حضرت آدم علیه السلام وارد بهشت می‌شوند. پس هیچ شکل و صورتی کامل تر و زیباتر از صورتی که خداوند آدم ابوالبشر را بر آن آفریده است وجود ندارد. خداوند آدم را با دست های خود آفریده، آفرینش وی را به اتمام رسانده و به زیباترین صورت او را در آورده است. لذا هر کس که وارد بهشت شود، به صورت آدم و ساختار جسمی او خواهد بود. خداوند آدم را بسیار قد بلند، مانند: درخت خرما بلند آفریده است که طول او شصت ذراع بوده است.