گاهی مثل دیشب
در ظلمات
هوا هوس باریدن می‌کند
باد میل تند وزیدن به سرش می‌زند
طوفان به پا می‌کند
در میان زمین و آسمان
و آسمان، هوای غرّیدن به سرش می‌افتد.
قطره‌های درشت باران
به برگ‌های در حال افتادن
شلّاق می‌زنند تا زودتر بیفتند.
غرّش آسمان
صدای طوفان
دانه‌های درشت باران
همه دست به دست تاریکی می‌دهند
تا دل آدم را سرای وحشت کنند.

?آقای من!
راستش اگر هوا بهاری باشد
و نسیم، صورت تک تک برگ‌ها را نوازش کند
و آسمان قطره‌های بارانش را
به آرامی روی سرِ زمین بغلتاند
باز هم بی‌صدای تو
شب‌ها با وحشتی وصف ناپذیر
به صبح می‌رسد.

?تا صدای شب بخیر تو نباشد
امیدی به شب‌های بی‌ترس نیست
و دیگر فرقی ندارد
چه شب‌های طوفانی
و چه شب‌های سکوت.

 منبع:

# بهانه  ـ بودن

# شب ـ بخير

# محسن ـ عباسي _ ولدي