مدرسه علمیه ریحانه الرسول ساوه

چرا خداوند حجاب را واجب نموده؟

...

فلسفه وجوب حجاب همان علتی است که همه احکام الهی به خاطر آن تشریع شده همان فلسفه ای که ما به خاطر آن به این دنیا آمده ایم یعنی امتحان ما انسان ها در مقام

بندگی خدا الَّذی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاهَ لِیَبْلُوَکُمْ خداوند مرگ و زندگی را برای این ایجاد کرده تا شما را امتحان کند (سوره ملک آیه 2) همانطور که خداوند نماز، روزه ،خمس و … را

واجب کرد و شراب، قمار و… را حرام کرده تا میزان بندگی انسان ها معلوم شود به همان دلیل نگاه به نامحرم را حرام و حجاب را واجب فرموده تا معلوم شود که آیا ما بنده واقعی

خدا هستیم یا بنده شیطان وهوای نفس أَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواه آیا دیدی

کسی را که خدایش هوای نفسش است(سوره فرقان آیه 43) ودر نهایت کسانی که در امتحان بندگی نمره ی قبولی بگیرند بهشتی و مردودین جهنمی خواهند شد.

چه حکمتی در حجاب وجود دارد؟

همانطور که می دانید خداوند حکیم، نسبت به تمام مصالح انسان ها آگاه است و همین امر باعث شده تا هیچ یک از احکام الهی بدون حکمت نباشد ،در نتیجه مخالفت با

دستورات الهی به ضرر خود انسان تمام می شود و خداوند در قرآن به همین نکته اشاره نموده آنجا که می فرماید: یا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّما بَغْیُکُمْ عَلی أَنْفُسِکُمْ  ای مردم تجاوز و نافرمانی

به ضرر خود شما تمام می شود(سوره یونس آیه23) در واقع همه احکام الهی به نفع خود انسان است و حجاب هم یکی از همین دستورات است، همانطور که قبلاً ذکر شد امام

رضا(ع) در حکمت حرمت نظر به نامحرم و وجوب حجاب فرمودند: به خاطر اینکه مردها تحریک نشوند و در نتیجه جامعه به فساد و حرام مبتلا نشود به نظر شما وقتی باب خود

آرائی وخود نمائی زن ها در جامعه باز شد تکلیف جوانانی که به هر دلیل قادر بر ازدواج نیستند چه می شود، آیا باید دامن خود را به گناه آلوده کنند یا دائم در حال سرکوب کردن

امیال خود باشند و همچنین متاهلینی که هر روز با صحنه های تحریک کننده روبرو می شوند آیا همه آن ها آنقدر ایمان قوی دارند که نسبت به همسرشان وفادار باقی بمانند، اگر

به خاطر بدحجابی، خانوادهائی متلاشی و فرزندانی بی سرپرست شوند گناه آن به عهده کیست؟

برايم حجاب را ثابت كن…
مشخصات كتاب:
سرشناسه:حسين عظيما،1395
عنوان و نام پديدآور:برايم حجاب را ثابت كن…/ حسين عظيما.
مشخصات نشر ديجيتالي:اصفهان:مركز تحقيقات رايانه اي قائميه اصفهان، ۱۳95