روايت حضرت علي عليه السلام است « قُلوبَ العِبادِ الطاهره مَواضعُ نَظَرَ اللهِ؛ قلوب پاك بندگان جايگاه نظر خداوند است .»

هركس كه قلبش پاك شد ، خداوند به سوي او مي نگرد . قلبي كه خدا به او نظر نمي فرمايد چه ارزشي دارد ، اگر چه اعضا و جوارح به برخي اعمال قربه الي الله بپردازد.

حقيقتي از اين روايت براي ما روشن مي شود كه خداوند متصدي برخي قلوب مي گردد، به شكلي كه توليت و رعايت آن ها را به دست مي گيرد ، همان كاري كه با قلوب انبيا كرده است .

نكته ي قابل ذكر ديگر اين كه قلب همانند مسجد است . همان طور كه اسلام به باقي ماندن آلودگي هاي ظاهري در مساجد راضي نمي گردد و به فوريت رفع آلودگي را حكم مي كند ، به همان ترتيب نيز به ماندن آلودگي هاي باطني قلب انسان مومن _ كه بايد به عرش رحمان برسد _ راضي نمي گردد؛ هر چند رفع اين نوع آلودگي به مراتب سخت تر  و مشكل تر از ازاله و آلودگي از مسجد است .

منبع: معنا شناسي قلب در قرآن ص 37