روايتي از پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله در مورد اهل بيت عليهم السلام

در روايتي از وجود مقدس پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله آمده است : «لَو كَان َ الحِلمُ رَجُلاً لَكانَ عَلِياً »؛ اگر قرار بود حلم وبردباري مجسم شود امير المومنين عليه السلام مي شد، چرا كه حلم و بردباري ايشان در راس همه است. صبر وبردباري حضرت در مقابل حوادثي بود كه منشا و آغازش بعد از رحلت پيامبر گرامي اسلام بود .«لَو كَانَ الحُسنُ هَيئهً» ؛ و اگر بخواهيد حسن وخوبي ونيكي را به تصوير بكشيد، «لَكانَت فاطمَه عليها السلام»؛ فاطمه مي شود. « لَوكانَ الحَياءُ صُورَهٌ»؛ و اگر بخواهيد حياء را تصور كنيد« لَكانَ الحُسَينُ عليه السلام » ابا عبدالله عليه السلام تصوير صفت حياء مي شود. « لَو كانَ الفَضلُ شَخصاً»؛ و اگر بخواهيد عقل ، خرد و تدبير را تصوير كنيد «لَكانَ الحَسنُ عليه السلام » تصور آن ، امام مجتبي عليه السلام است . البته همه ي اين صفات را همه ي ائمه دارند ، همان گونه كه در زيارت جامعه ي كبيره هم خطاب مي كنيم : « شما مركز كرامت و اخلاق ونيكي هستيد»، منتها اين روايت با عنايت به زندگي اين بزرگان وارد شده است كه تجسم حلم امير المومنين ، تجسم حُسن زهراي مرضيه ، تجسم حياء ابا عبدالله عليه السلام و تصوير و تجسم عقل و خرد و انديشه امام مجتبي عليه السلام است. مرحوم خواجه نصير طوسي _ رضوان الله تعالي عليه _ براي هر كدام از ائمه درود وصلوات ويژه اي دارد كه معروف به صلوات چهارده معصوم است الفاظش را خيلي دقيق انتخاب كرده است ؛ وقتي به امام حسن مجتبي عليه السلام مي رسد مي نويسد :« السلام علي السَيِدِالمُجتبي ، و الامامِ المُر تَجي ، صاحِبِ الحَسَبِ المَنيع و الفَضلِ الجَميع ، صاحبِ الجُودِ والمِنَن، دافِعِ المِحَنِ والفِتن» يعني سلام بر امامي كه جود و كرامت در زندگي اش موج مي زد، فتنه زدايي و ظلم زدايي در زندگي اش موج مي زد ، «الامام ُالرَفيع»؛ امام بلند مرتبه كه تمام فضائل در زندگي او جمع بود .

منبع : سلسله سخنراني هاي استاد رفيعي ، ج 3 ، ص 177